Twee verhalen over de dood van een baby,
nu en vijfenveertig jaar geleden
Hilversum – Het jongere broertje van Jelte Krijnsen overleed eind jaren zeventig. Pas op latere leeftijd ontdekt de auteur dat er na hem nog iemand is geweest. Rimke van der Geest en haar partner verliezen veertig jaar later een zoontje. Twee overleden jongetjes; twee verhalen die in contrast met elkaar staan. De boeken van Krijnsen en Van der Geest vormen samen een monument voor het voortschrijdend inzicht in de omgang met babysterfte.
In Sigur – voor even en altijd neemt Van der Geest de lezer mee in de heftigste emoties die een mens in korte tijd te verwerken kan krijgen. Ook Sigurs vader en andere familieleden leverden bijdragen aan dit boek, wat de impact van het overlijden van een kind op een heel systeem benadrukt.
Dat een overleden kind er even en toch altijd is, blijkt ook uit verhalen uit de vorige eeuw van ouders die hun doodgeboren of doodzieke kindje nooit te zien kregen. Tot in de jaren negentig werd geloofd dat dit de beste aanpak was. Moeders werd geadviseerd opnieuw zwanger te worden en nieuwe kinderen droegen niet zelden de naam van hun overleden broertje of zusje, maar het overleden kind bleef toch rondwaren tussen de levenden.
Waar Van der Geest laat zien dat het verliezen van een kind in een context van liefde en openheid niet levenslange ontwrichting hoeft te betekenen, schrijft Krijnsen in Broertje Dood over de negatieve impact op een gezin als een kind wordt doodgezwegen. Zowel Krijnsen als Van der Geest bezitten de gave om de lezer van het begin tot het eind aan hun boek gekluisterd te houden. Beiden hanteren een schrijfstijl die het zware onderwerp draaglijk maakt.
